Wspolne opowiadanie forumowe vol 2.0 (ZMIERZCH)

Świetny, super, ekstra! Anders pociąga Marie super i nawet są w tym samym wieku. Ty to masz pomysły kolejność mi pasi ale najszybciej napisze coś jak wrócimy z wycieczki oczywiście jeżeli Chochlik napisze jutro a myślę że to zrobi! Weny Chochlik!!!

Oczywiście, że Chochlik napisze jutro.

Ciss co do rozdziału to jest całkiem niezły, jak na taką przerwę z tematem. Chyba powoli nawet zaczynam kreować jakiś pomysł na dalszą część.

Dziękuję ( zapomniałam wczoraj podziękować, jak zawsze zresztą xD )... Smile

Ruda stała kilkanaście metrów za dziewczyną i wiedziała, że nie zdąży uchronić jej przed upadkiem. Stała za daleko. Oczyma wyobraźni widziała jak ciało Any opada na asfalt.
Jednak nie stało się tak. Marcuzzi poczuła podmuch powietrza i zauważyła, że bezwładne ciało jej przyjaciółki przytrzymuje mężczyzna, który jeszcze ułamek sekundy temu stał po drugiej stronie ulicy, na skraju lasu.
- Jak…? Co…? – wyszeptała dziewczyna, nie mogąc zrozumieć jak ten człowiek, czy raczej istota o ludzkim wyglądzie tak szybko przemieściła się.
- Za trzy minuty się obudzi – powiedziała dziewczyna o wyglądzie chochlika i delikatnie uśmiechnęła się w stronę Włoszki. Ta jedynie kiwnęła głową.
- Jaką mamy pewność, że to one? – zapytała blondynka stojąc w tyle za swoim pobratymcami.
- Nie tutaj, Rosalie – powiedział pośpiesznie mężczyzna trzymający brunetkę.
- Musimy zabrać je do siebie – odezwał się miedzianowłosy chłopak.
- Nigdzie z wami nie idę! – Wymamrotała Dafne, cofając się o krok. Istoty spojrzały po sobie.
- O tym nie pomyśleliśmy – westchnął kolejny głos.
W tym czasie Ana zaczęła powoli odzyskiwać przytomność. Zaniepokojona zerknęła na mężczyznę, który ochraniał ją przed upadkiem. Zamrugała kilkukrotnie oczami i wyszeptała cicho:
- Znam pana. Pan jest lekarzem w szpitalu w Forks.
Dziewczyna przypomniała sobie sylwetkę sławnego doktora. Spotkała go tylko raz, kiedy odwoziła swoją znajomą na wizytę u niego. Blondyn zmieszał się, ale nie momentalnie przyjął kamienny wyraz twarzy.
- Owszem. Proszę mi wybaczyć, ale muszą panie pójść ze mną – powiedział spokojnym tonem.
- Chyba pan żartuje! – Zawołała Ruda, która zdążyła już częściowo odzyskać trzeźwość umysłu. – Ale skoro jest pan lekarzem, niedaleko stąd był wypadek.
Istoty zerknęły na siebie.
- Tamtą dwójką też musimy się zająć – szepnęła dziewczyna ze sterczącymi włosami. – Oni też będą nam potrzebni.
Ana cofnęła się i stanęła przy przyjaciółce.
- Spadajmy stąd – szepnęła do młodszej koleżanki, a ta nieznacznie skinęła głową. Ta sytuacja zaczynała robić się co najmniej dziwna.

Maria wróciła do samochodu, a jej nowy znajomy pobiegł za nią. Dziewczyna niebezpiecznie chwiała się na nogach i Szwed miał wrażenie, że zaraz się przewróci. Tarner stanęła przed swoim samochodem i po raz kolejny zaczęła oglądać zmasakrowane auto. Wgniecenie pasowało idealnie do ciała dobrze zbudowanej osoby. Dotknęła ręką czerwonej karoserii, myśląc, że w całym zamieszaniu po prostu nie zauważyła krwi.
- Czego szukasz? – spytał cicho chłopak, kucając obok dziewczyny.
- To nie możliwe – szepnęła. – Na pewno kogoś potrąciłam…
Ciemnowłosy spojrzał na nowo poznaną koleżankę. Wzrok dziewczyny przeniósł się na asfalt, ale tam również nie znalazła krwi.
- Nie znajdziesz niczego, co chociażby przypominało krew – zaśmiał się głos za nimi. Dziewczyna zamarła na chwilę i zaraz zerknęła za siebie. Zauważyła umięśnionego mężczyznę. Nie wiedziała dlaczego skojarzył jej się z niedźwiedziem.
- Ale… - zaczęła.
- Musicie iść ze mną – powiedział chłopak zerkając na parę. Uśmiechnął się do nich przyjaźnie.
- Muszę znaleźć ciało – szepnęła rozgorączkowana dziewczyna, a chłopak jej potaknął.
- Nie ma żadnego ciała – powiedział po chwili mężczyzna. Maria zerknęła na niego w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak, że kłamie.
- Musi być – zawoła Anders.
- Uwierz, że nie ma – westchnął.

Mecenasi stali przy ogromnym stole, na którym leżało mnóstwo papierów.
- Powinniśmy zostawić kogoś od nas z Cullenami – powiedział spokojnie ciemnowłosy mężczyzna.
- Ufamy im, Aro – stwierdził znudzonym tonem Marek.
- Nikomu nie możemy zaufać w tak ważnej sprawie, nawet takim osobą jak Carlisle – powiedział powoli ten pierwszy.
- Trzeba było myśleć o tym wcześniej, mój bracie – zawołał jasnowłosy mężczyzna. – Zresztą teraz musimy zająć się Azjatami.
Pierwszy z władców spojrzał na papiery i uderzył w stół pięścią.
- Zakończmy tą sprawę raz na zawsze – warknął – zabić wszystkich, którzy nie stosują się do zasad!

Nie róbcie mi krzywdy! Weny Aniu!

Zaraz " nie robić Ci krzywdy"... rozdział nie jest zły, może masz takie wrażenie, bo tak naprawdę jeszcze nic się nie dzieje i trzeba zacząć wszystko do początku, ale rozdział jest dobry

Więc, głowa do góry...
Weeeny Ania!

oba rozdziały bardzo, bardzo fajne Very Happy

a i nie krzyczcie...ale muszę was poinformować... że wyjeżdżam w czwartek rano i wracam we wtorek (yeah, yeah czyli zwiedzanie Warszawy a w niedziele koncert Roxette! ach... co za emocje... ! !) więc proszę, piszcie do tego czasu jeszcze beze mnie... a ja jak wroce we wtorek to od razu nadrobie i napiszę Smile

Weny Ania ! Smile

Vik to może napisz teraz, bo jutro dziewczyny jadą na wycieczkę do Krakowa i wracają w nocy, więc dopiero w czwartek Ania mogłaby coś napisać. Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

Imię i nazwisko: Taylor Brown
Kraj pochodzenia: Polska
Wiek: 22

Wygląd:
Taylor ma 180 cm wzrostu i długie falowane, blond włosy. Ma urodę anioła. Blada, lekki, nieśmiały uśmiech i piękne niebieskie oczy. Włosy najczęściej nosi rozpuszczone. Posiada nienagannie smukłą sylwetkę. Gustuje w ubraniach kobiecych i delikatnych biżuteriach.

Charakterystyka:
Jej rodzice, gdy urodziła się 13 grudnia 1989 roku, miesiąc później przenieśli się do Ameryki z powodu sytuacji panującej w Polsce. Jej ojciec pisze książki, a matka zajmuje się domem. Gdy Taylor była mała wiele nasłuchała się od rodziców o historii Polski. Najbardziej jednak lubiła jak jej ojciec brał gitarę i śpiewał polskie piosenki. W chwili obecnej studiuje na Uniwersytecie Yale’a, na wydziale Muzycznym. Posługuje się nienagannym językiem angielskim, więc nie wyróżnia się z tłumu. Pewnego dnia jej wykładowca zaproponował, żeby zagrała w małym miasteczku Forks koncert dla tamtejszej młodzieży. Nie za bardzo chciała tam jechać, ponieważ nie lubiła deszczu, ale spakowała się i wyruszyła w podróż. Miała wrócić od razu po koncercie. Nie wiedziała, że zostanie tam na dłużej…

Zainteresowania:
Jako, iż Taylor studiuje na wydziale Muzycznym, uwielbia wszystko co związane z muzyką. Dzień, bez muzyki nie jest dla niej dniem szczęśliwym. Tata nauczył ją grać na gitarze piosenki polskie, ponieważ jej najbardziej lubi. Przyjaciele uwielbiają gdy na przerwach między wykładami Taylor śpiewa niektóre z przebojów polskiego rocka. Jest to dla nich coś innego. Poza muzyką uwielbia także czytać książki. Ma ich w domu mnóstwo. W wolnych chwilach pisze wiersze i własne teksty piosenek.

Przypuszczalny partner: Emmett ( A to tylko dlatego, że nasza kochana Cissa zabrała mi Carlisle’a! xD )

Dar po przemianie: A ja oryginalnie mam już dar : DAR SILNEJ WOLI Wink

Taylor siedziała już w autobusie, który wiózł ją do Forks. W uszy miała włożone słuchawki, z których płynęła melodia piosenki Oddziału Zamkniętego „Ten wasz świat”.
„Jak wygląda ten Wasz cudny świat,
ja to wiem i oni wiedzą, jak.
Napiętnowany marzeniami,
napiętnowany marzeniami.”
Uwielbiała tą piosenkę. Jej tekst był taki prawdziwy. W pewnym momencie autobus wjechał w jakąś dziurę i musieli stanąć, bo trzeba było wymienić koło, ponieważ się przebiło. Taylor była wkurzona. Miała jutro koncert i musiała być wyspana, a ona stoi w jakimś polu! Na szczęście po godzinie ( to i tak dla blondynki było dużo) kierowca naprawił szkodę i ruszyli.
Po 15 minutach zajechali na przystanek w Forks. Panna Brown wysiadła z autobusu i ruszyła, z gitarą na plecach i walizką w ręce, w poszukiwaniu motelu.

Maria zdenerwowała się:
- Jak to nie ma ciała? Przecież musi być! Czułam jak auto w coś uderza!
Emmett popatrzył na nią:
- Musicie iść ze mną. Proszę.
Andreas popatrzył na niego niepewnie, a Emmett kontynuował:
- Jeżeli pójdziecie ze mną to ja i moja rodzina wszystko wam wyjaśnimy. Ale to nie może być tutaj.
Maria niepewnie zaczęła:
- Jeżeli tak….
Andreas wpadł w popłoch:
-Maria! A jeżeli on chce ci coś zrobić?
Emmett zaśmiał się tubalnym głosem, a Andreas kontynuował:
- Jak ty w ogóle masz na imię?
- Emmett – chłopak wyciągnął ku kompanowi Marii rękę – Teraz możemy już iść.
Andreas popatrzył na Marię.
- Pójdziemy, ale… Ale co z autem?
Emmett uśmiechnąl się cwaniacko :
- O auto już się nie martwcie.

Nagle za dziewczynami stanęła blondynka, a przed nimi stanął sam doktor Cullen:
- Musicie z nami iść. To jest ważne. Od tego zależy wasze życie – spojrzał przenikliwym wzrokiem na Anę.
- Nigdzie z panem nie pójdziemy! – krzyknęła Dafne, bo Ana stała jak zaczarowana. Wpatrywała się w złote oczy doktora.
Carlisle westchnął:
- Proszę. Wytłumaczę wam wszytsko u mnie w domu, tylko pójdźcie ze mną i z moją rodziną.
Dafne nadal walczyła:
- A skąd ta pewność, że nic nam nie zrobicie?!
Dziewczyna ze sterczącymi włosami zwróciła się do doktora :
- Tamci się zgodzą. Będą z Emmettem czekać u nas w domu.
Doktor skinął głową i zwrócił się do Dafne i Any:
- No więc jak? Idziecie z nami, czy zostaniecie tutaj, gdzie już nikt wam nie pomoże?
Odpowiedziała mu nagle Ana:
- Pójdziemy.
Dafne spojrzała przerażona na przyjaciółkę:
- Oszalałaś?!
- Nie. Idziemy z nimi. Oni nam wszystko wytłumaczą.

Wiem że to jest do niczego ;(
Weny Ciss!

Mnie się Kasiu podoba! Przepraszam dziewczyny za tą sytuację. Na szczęście nie mam w najbliższym czasie żadnych urodzin. I następnym razem mojej kolejki nie przepuszczę!

Fajny rozdział, więc teraz moja kolej?

Jeśli tak, to coś napisze dzisiaj, oczywiście... ale prawde mówiąc nie mam pomysłu... wczoraj przeczytałam nasze opo z HP... wiecie Sakura, Meg i te sprawy i mi się tak żal trobiło..to było takie ciekawe... w tu znowu od poczatku.
No nic, wzięło mnie na wspomnienia... ale idę już myśleć, co tu mogę napisać ! Very Happy

Kiedy Emmett próbował nawiązać jakiś kontakt z Marią i Andersem, pozostali nakłaniali Dafne i Anę do współpracy.
- Nie idziemy - odrzekła poważnie Włoszka i założyła ręce na piersi. Nie miała żadnej ochoty iść z nieznajomymi. Wiedziała jednak, że doktor jest szanowanym człowiekiem w mieście, tylko czy on był człowiekiem?
Jego czyny świadczyły o jakiejś mocy… czy coś w tym rodzaju.
- Dafne, a jeśli to ważne, zobaczymy czego chcą. Nie robili by tyle trudu, żeby z nami pogawędzić na środku drogi - ciągnęła Mendoza i zerknęła z zazdrością na sylwetkę bladej blondynki, która stała za doktorem.
- Oni nie są ludźmi, przynajmniej nie zwykłymi - warknęła Marcuzzi nie przejmując się towarzystwem gromady nieznajomych. - Nie widziałaś co oni potrafią - wyszeptała Dafne, przypominając sobie ten bieg, a raczej teleportację ze skraju lasu, na jezdnię. Ruda gwałtownie potrząsnęła głowa, jakby chciała wymazać te obrazy z pamięci.
Brunetka myśląc odwróciła głowę i zobaczyła Marię i Andersa rozmawiających z wielkim, misiowatym mężczyzną.
- Coś tu jest podejrzane - stwierdziła Ana de Mendoza, zawsze miała nosa do jakiś spraw, które są dziwne i dość tajemnicze.
- Rose, trzeba obejrzeć ten samochód - krzyknął nagle osiłek wymachując rękoma jakby się paliło.
Maria widząc rzeszę ludzi rozmawiających nieopodal, dołączyła do reszty. Chłopak wyglądający jak emo szedł tuż za nią.
- Carlisle, myślę, że powinniśmy porozmawiać w domu - stwierdził nieznajomy chłopak wychodząc z lasu.
- Tak… wiem, trzeba zabrać samochody…
Nagle nastała cisza i wszyscy zaczęli się wpatrywać w kobietę o krótkich czarnych włosach. Jej oczy wydawały się zamglone i nieobecne, jakby próbowała sobie coś przypomnieć, lub zobaczyć.
- Jest jeszcze jedna - wyszeptała i zaczęła się nerwowo poruszać. - Idzie w kierunku naszego domu, będzie tam, za 5, 4, 3, 2 minuty - odliczała i nagle znów była obecna.
Bladoskórzy popatrzyli na siebie, kilkoro z nich zniknęło wraz z szumem wiatru.
- Jasper, bierzesz czarny samochód i te.. - powiedział Emmett wskazując na Anę i Dafne. - Ja biorę tę dwójkę - wytłumaczył i wskazał Marii i Mannsonowi samochód Tarner.

Taylor szła nieznaną jej szosą przed siebie. Znak wskazujący motel, był umieszczony na tej polnej drodze, więc dziewczyna bez wahania zmierzała w tym kierunku. Nic nie wydawało się podejrzane, dopóki na horyzoncie nie spostrzegła wielkiego budynku, który na pewno nie wyglądał, jak tani, przydrożny motel.
- To się zgubiłam - szepnęła sama do siebie, opierając gitarę o drzewo i siadając na pobliskim kamieniu.
Wyciągnęła komórkę i próbowała się skontaktować z jakąś centralą czy informacją, ale na jej nieszczęście nie było zasięgu.
- To po mnie - warknęła do słuchawki i wrzuciła telefon do futerału swojego instrumentu.
- Będzie po tobie jak nie wejdziesz do środka - oznajmił chłopak z rudymi włosami wskazał na tworze drzwi willi.
- Yhm, słucham? - zapytała.
- Słyszałaś, obydwoje o tym wiemy - powiedział, trzymając dystans od dziewczyny. Brown nie wiedziała dlaczego, ale weszła do domu, dała się sprowokować.

Po jakimś czasie ( postanowiłam przejść do sedna sprawy )
Kiedy dziewczęta przybyły na miejsce nie potrafiły uwierzyć własnym oczom. Dafne przecierała czoło, natomiast Ana robiła nonszalancką minę, kiedy wprowadzono je do salonu.
Maria coś pisnęła do siebie, a Szwed pokiwał niedowierzając głową, kiedy zobaczył, że na kanapie siedzi zgrabna dziewczyna, która jest w jego wieku i została wpakowana w tą sprawę.
- Ale jak… wy, i taaa - wskazała na Taylor -… a ty wiedziałaś, że przyjdzie - mówiła pokręcona ruda i usiadła z niedowierzenia na fotelu.
Brown uśmiechnęła się nie śmiało.
- Też wynajmujecie pokój? - zapytała patrząc na pozostałych.
Przetoczyło się echo śmiechu.
- Jaki pokój? - ktoś zapytał patrząc na Polkę.
- Ten - odrzekła wskazując na rudego chłopaka - powiedział, że wynajmują pokoje turystom i.. nieważne.
- Zaczęłam się bać - wyszeptała Maria. - Chyba się będę zbierać - oznajmiła, kiedy zaczęła analizować fakty. To wszystko brzmiało jak jakiś chory scenariusz taniego horroru. Grupa nastolatków, zwabiona do wielkiego domu, na obrzeżach miast i nieznajomi, nieznajomi, którzy mają ochotę pobawić się swoimi ofiarami.
- Nie bawimy się ofiarami - ktoś podniósł głos, a nastolatkowe podskoczyli.
- Co tu się dzieje? - zapytała jakaś kobieta wchodząc do salonu i podając Taylor herbatę. - Edwardzie, miałeś być miły dla dziewcząt i chłopaka - powiedziała brunetka.
- Esme, ona myśli, że chcemy ich zabić - odrzekł młodzieniec o imieniu Edward i oparł się o ścianę.
- Czy ktoś mi powie co jest grane?! - krzyknęła Dafne nerwowo krążąc po pokoju. - Jakie „zabić”?
- Radziłbym usiąść i wysłuchać nas w spokoju - zaczął doktor przy czym delikatnie gestykulował swoimi dłońmi.
- Spokoju? Przyszła tu banda ludzi, a ty nam każesz słuchać w spokoju? - zirytowała się piękna blondynka stojąc koło osiłka.
- Rose, jeśli nie interesuje cię historia możesz wyjść - odrzekł Emmett dotykając ramienia blondyny.
Oczy nowoprzybyłych przesuwały się z jednej osoby na drugą. Wszystko było perfekcyjne, wygląd, sylwetka, mowa, zachowanie, ubrania, dom, salon…
- Ja wracam do domu - odezwała się Maria, a Anders jej przytaknął. Obydwoje ruszyli do drzwi, lecz zanim je otworzyli drogę zagrodził im blondyn z włosami do ramion i z wściekłym wyglądem, jakby chciał ich zabić.
- Jasper, głęboki wdech - mruknęła kobieta o wyglądzie chochlika.
- Ok, ok… spokojnie - powiedział Szwed patrząc w złote i złe oczy mężczyzny.
Cała piątka usiadła na kanapie. Dziewczyny były wystraszone, było to widać, po ich gwałtownych ruchach. Każdej podniosło się ciśnienie, a mięśnie mimowolnie drgały.
- Możecie się uspokoić? - zapytał zdenerwowany Edward. - Macie wyższe ciśnienie!
- Zatkajcie nosy - wyszeptała Esme, która sama próbowała nie oddychać.
- Co to za szopka? - żachnęła się Ana oczekując wyjaśnień.
Lekarz ponownie zaczął gestami wszystkich uspokajać.
- Zacznę od przedstawienie obydwóch stron - rozpoczął. - Nazywam się Carlisle Cullen, a to moja rodzina - wskazał na ludzi stojących za nim. - To Esme, moja żona. Rosalie, Emmett, Alice, Jasper i Edward, nasze dzieci, adoptowane… warto zaznaczyć - powiedział wpatrując się w grupę przerażonych ludzi. - Teraz musicie poznać ich - odrzekł do swojej rodziny - Dafne, Ana, Maria, Taylor i Anders - pokazywał każdego. - Chociaż kim oni są, to już wiecie - mruknął i ukłonił głowę.
- Wiecie? - zapytał Anders wykazując się odrobiną męstwa.
- No raczej, nie wiedziałam, że będziemy mieli do czynienia z dzieciakami! - rzuciła wściekle blondyna.
- Nie jestem dzieciakiem - w końcu do rozmowy wtrąciła się Taylor, która po przesłuchaniu dialogów, nie wiedziała już gdzie jest i jak ma się stamtąd wydostać.
- Mówcie co od nas chcecie. Pieniądze, dom, jakieś nieruchomości? - zapytała Dafne patrząc na Anę.
- Nic z tych rzeczy - zachichotała Alice i podskoczyła.
- Czuję się jak na planie horroru - mruknęła Maria do pozostałych.
- Twój horror dopiero się zacznie! - warknęła Rosalie i wyszła z domu jakby coś uraziło jej dumę.
- Co za ludzie - wyszeptała Dafne do Any i zerknęła na nią kątem oka.
Brunetka chwyciła szklankę ze stołu i chciała się napić wody.
- Nie jesteśmy ludźmi - odrzekł poważnie doktor, a Mendoza ugryzła szkło.
Taylor spojrzała przerażona na Angielkę, Dafne zrobiło się słabo, Maria odwróciła wzrok, a Mansson przełknął głośno ślinę na widok ugryzionego szkła.
- Robi mi się słabo -wyszeptała Brown.
- Tobie robi się słabo? - zaśmiał się Edward wyraźnie się hamując. Ana trzymała swoje usta, żeby nie zaplamić kremowego dywanu, a Dafne próbowała obejrzeć ranę.
Nagle wszyscy znieruchomieli. Cullenowie przybrali dziwne pozy, a jeden z nich zrobił straszną pozycję, jakby szykował się do ataku.
- Jasper, nie!!! - ktoś warknąć, a następne wydarzenia odbyły się tak szybko, że grupa ludzi ledwo zarejestrowała jakiś obraz swoimi oczami.

Weny Chochlik! Very Happy

Korzystając z tego, że jestem przy głosie chciałam napisać, że poprzednie rozdziały są naprawdę dobre. Kasiu byłam mile zaskoczona Twoim rozdziałem, byłabym szalenie zadowolona gdybyś utrzymała ten poziom (albo pięła się w górę). Ciss, ciesze się, że w końcu zaczęło coś się dziać!

W pomieszczeniu rozległ się potężny huk, a zaraz po nim odgłos tłuczonego szkła i przewracanych mebli.
- Wyprowadźcie Jaspera! – powiedział szybko Carlisle. – Ja się nimi zajmę.
Ludzcy goście ukryli się za przewróconą kanapą. Zdezorientowani spoglądali na siebie, nie wiedząc co powinni teraz zrobić.
- Jasper… - szepnął damski głos. Przez kolejne kilka minut zapadła
- Jesteście bezpieczni – powiedział doktor Cullen, podchodząc do przewróconej sofy.
- Powinniśmy już iść, Anę powinien obejrzeć ktoś w szpitalu – odezwała się Dafne, wstając z ziemi.
- Musicie zostać – powiedział mężczyzna. – Pozwolicie, że ja opatrzę tę ranę, a następnie wszystko wam wytłumaczę.
Maria zerknęła na Andersa, a następnie na rudowłosą dziewczynę, ta natomiast spojrzała na blondynkę.
- Może mógłby pan opatrywać ją i jednocześnie wyjaśnić nam tą całą sytuację – odparła szybko Polka. Chciała jak najszybciej dowiedzieć się o co chodzi i odejść z tego dziwnego miejsca. Blondyn przez chwilę zastanawiał się, po czym pokręcił głową.
- Oczyszczenie rany zajmie mi nie więcej niż pół godziny – powiedział. – Usiądźcie w jadalni, zaraz wrócę.

Ciemnowłosy wampir samotnie spędzał czas w ogromnej bibliotece. Zupełnie nie mógł zrozumieć jak udało im się przeoczyć powrót tak potężnych istot na Ziemię. Każdy z nich doskonale znał tą legendę o czterech famme fatal i ich pomocniku. Miały przynieść zgubę wampirom albo wilkołakom, w zależności po której stronie stanął. Ich krew miała działać na nich mocniej niż normalna krew ludzi, a co gorsza ich krew mogła zauroczyć wampira, w każdym dowolnym momencie, nie koniecznie przy pierwszym spotkaniu.
Zatrzymał się przy otwartej księdze i jeszcze raz przeczytał krótki opis kobiet, które mogły ich zgubić.

Cztery zapachy, jak cztery pory roku. Zapach jednej przywoływać będzie chłodną
osobistość dworską. Wraz z drugą zapach wiosennych kwiatów wypełni jej otoczenie. Trzeciej towarzyszyć będzie zapach pomarańczy. Trzecia zaś będzie zapachem deszczu. W jednej z nich płynąć będzie krew niebieska, drugiej cnoty ciała będą przewyższać obrazy wychodzącej spod jej ręki, kolejna będzie wszechstronnie uzdolniona, tajemnic nie będzie miała przed nią sztuka i muzyka. Trzecia o darze silnej woli, posiadać będzie istnie anielski głos.

Mężczyzna towarzyszący czterem famme fatal, będzie zaś zapachem towarzyszącym każdej porze roku. Wierny towarzysz, w każdej sferze życia, służący radą i swoją mądrością. Będzie równie silny co kobiety. Pochodził będzie z zimnego kraju.

Volturi czytał ten fragment po raz kolejny. Wiedział, że szybko musi zakończyć wojnę z Azjatami ( z tego co wiedział, miało to zająć jeszcze co najmniej kilka dni), a później szybko dołączyć do Cullenów, albo ściągnąć ich do Włoch wraz z famme fatal. Razem ocenią czy ich zguba powróciła.

Grupa ludzi siedziała przy wielkim stole i przyglądała się jak doktor ostrożnie kończy opatrywanie rany Any.
- Myślę, że w ciągu kilkunastu dni powinno się zagoić. Na szczęście bardzo nie zraniłaś się szkłem – powiedział spokojnie, poczym wyjął z szafki metalową miskę i włożył do niej ubrudzone krwią gazy. Ku zdziwieniu zebranych popalił całość, a stół przetarł alkoholem.
- Należą wam się wyjaśnienia – powiedział siadając przy stole. – Proszę jedynie byście wszystko co usłyszycie zachowali dla siebie. Teraz powiem wam tylko to co na pewno musicie wiedzieć, reszty dowiecie się później.
- Powinniście powiedzieć nam wszystko – mruknął Szwed, krzyżując ręce na piersi, a Maria szybko potaknęła mu.
- Na razie powiem wam tyle ile musicie wiedzieć – blondyn powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu.
Dafne niezadowolona pokiwała głową.
- Tak jak już mówiłem, ani ja ani moja rodzina nie jesteśmy ludźmi – rzekł po chwili patrząc na reakcję ludzi.
- A ja jestem wampirem wysysającym krew niewinnym dziewicą – zażartował Szwed, mając nadzieję, że rozluźni sytuację.
Dziewczyny spojrzały po sobie, im nie było do śmiechu.
- Anders ma rację. Jesteśmy wampirami.
Tym razem na twarzach ludzi pojawiło się zaszokowanie.
- Chcecie nas zabić! – Pisnęła Maria.
- Psychole – rzuciła Taylor.
- Nie jesteśmy chorzy psychicznie, nie chcemy również was zabić. Chcemy was chronić – powiedział mężczyzna.
- W takim razie co jecie? – zapytała cicho Dafne, zerkając na przyjaciółkę. W tym momencie zaczęła żałować, ze w ogóle chciała pojechać na zakupy.
- Dobre pytanie – zaczął Carlisle – Nazywamy się wegetarianami, pijemy krew zwierząt, nie ludzi.
Maria skinęła powoli głową. Ten dzień był dla niej istnym koszmarem.

Weny Aniu! Wink

Jestem zachwycona tymi notatkami, które czyta Volturi, naprawdę ten fragment jest niesamowity!
Strasznie mi się podoba, zresztą reszta też jest b. dobra Smile

Weny Aniu!!!

Wasze rozdziały są świetne do jutra wieczór dodam następny!!!