" Całkiem inna opowieść wigilijna "

Pomysł na tą opowiesc przyszedł mi do głowy w pociągu, w wigilię Wink

Miłego czytania !

Rozdział I
„Duch Tobiasza”

Severus Snape. Nauczyciel eliksirów w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Człowiek mroczny, tajemniczy o nieprzyjemnym wyrazie twarzy. Nie znosił świąt. Nie potrafił się wtedy cieszyć z innymi i Wigilię spędzał zazwyczaj sam w lochach. I to tylko z własnego wyboru.
Ów człowiek ma bardzo trudne życie, praktycznie od zawsze. W dzieciństwie znęcał się nad nim ojciec, później w szkole – banda Huncwotów. Nikt go nie lubił, zaś on też do nikogo nie pałał wielką sympatią.
Tego po południa w Wigilię nasz bohater siedział nad stertą esejów, które były pracą piątoklasistów. Co chwilę jedną oceną jaką wpisywał było O.

Co za banda tumoków !
Aż cud, że oni są na piątym roku!

Nagle ktoś zapukał do drzwi jego gabinetu. Snape warknął pod nosem ciche:
- Proszę.
Po chwili człowiek przed drzwiami zapukał jeszcze głośniej.
- Przecież powiedziałem, do jasnej cholery, proszę ! – wrzasnął Severus.
Drzwi się uchyliły i w gabinecie pojawiła się profesor McGonagall. Snape już wiedział o co chodzi.

Pewnie wysłał ją do mnie ten stary drops…

Wpatrzony w pracę ucznia, zanim Minewra zdążyła coś powiedzieć, odrzekł:
- Przekaż mu, że: NIE.
- Ale Severusie…
- Nie przyjdę na tą śmieszną kolację ! Powtarzam mu to co roku! – zmierzył profesor transmutacji chłodnym spojrzeniem – Do widzenia!
McGonagall zcisnęła swoje usta w wąską linię i po chwili rzekła:
- Dobrze… Przekażę to Albusowi – podeszła do drzwi – Wesołych świąt!
Severus tak mocno zacisnął rękę na piórze, że przełamało się na pół. Zdenerwowany wyrzucił obydwie połówki do kosza, wyciągnął nowe pióro i wrócił do pracy. Po chwili znowu usłyszał pukanie do drzwi. Jeszcze bardziej zdenerwowany niż przed chwilą wstał i zamaszyście otworzył drzwi:
- Czego?
Na korytarzu stała przestraszona pierwszoroczniaczka ze sową w rękach. Była ze Slytherinu.
- Pa…Pa…panie profesorze… Moja s…s…sowa… Ona – dziewczynka miała łzy w oczach – Ona… Jej cos się stało….
-Czy ja wyglądam jak Hagrid?! – wrzasnął zirytowany Mistrz Eliksirów i trzasnął Ślizgonce przed nosem drzwiami.
Usiadł przy biurku, ale po chwili wstał by nalać sobie Ognistej Whisky. Gdy miał już w ręku szklankę z trunkiem usłyszał kolejne już, dzisiejszego po południa pukanie do drzwi. Jakby mógł to rzuciłby, trzymaną w ręku, szklanką o drzwi. Chwilę później, nie czekając na żadne „proszę” z ust Severusa, do gabinetu wszedł sam Albus Dumbledore.
- Severusie – patrzył na niego przez swoje okulary połówki z, jak zawsze, dobrotliwym uśmiechem na twarzy – Chciałbym Cię prosić, abyś zjawił się dzisiaj jednak na tej kolacji wigilijnej.
- Ile razy mam Ci powtarzać, że NIE! – Snape z trzaskiem postawił szklankę na biurku.
-Ale spokojnie… Ja wiem, że ty i tak jednak przyjdziesz. Tym razem zjesz z nami tą kolację – złapał ręką klamkę – Wesołych świąt chłopcze ! – i wyszedł.
- Do jasnej cholery! – wrzasnął Severus gdy usłyszał znowu pukanie do drzwi, chwilę potem jak jego pomieszczenie opuścił dyrektor Hogwartu. Za drzwiami stała para uczniów z szóstego roku. Radość, aż od nich promieniowała.
- Dzień dobry, profesorze Snape. Przeszkadzamy?
Severus tylko oparł się o framugę drzwi.
Dziewczyna zaczęła niepewnie kontynuować.
- Zbieramy datki na dzieci przebywające w Szpitalu Św. Munga. Dołoży się pan, profesorze?
Snape’owi zabrakło słów. Oczywiście ze złości. Jego furia sięgnęła zenitu. Był zmęczony, zły, a tu wszyscy go o coś nękali. Zatrzasnął drzwi, usiadł na sofie i zaczął się wpatrywać w palący się w kominku ogień. Po chwili w ogniu ujrzał jakąś twarz. Zbytnio się tym nie przejął. Zwalił to na zmęczenie i poszedł do sypialni by w końcu odpocząć. Gdy rozpinał szatę, nagle przed nim pojawiła się perłowobiała postać.
- Severusie ty głupi chłopcze! Słuchaj mnie uważnie bo dwa razy nie będę powtarzał.
- Nie jestem głupi – wysyczał Snape.
- To dlaczego mnie zabiłeś?
- Bo biłeś moją matkę, a swoją żonę i jeszcze kazałeś mi na to patrzeć ty durniu ! – Severus zmierzył ducha swego ojca chłodnym spojrzeniem – Chyba miałeś mi coś powiedzieć ! – warknął.
- No tak… - westchnął Tobiasz Snape – A więc tak… - zaczął swą przemowę jakby znał ją na pamięć – Dzisiaj nim zacznie się kolacja wigilijna odwiedzą Cię trzy duchy. Kolejno o 18, 19 i 20 – i po chwili zastanowienia dodał – Uwierz mi… Nie chciałem tu przychodzi, lae….
- JUŻ?!
- Tak – powiedział ojciec Severusa i zniknął tak szybko jak się pojawił.
Profesor eliksirów w ogóle się ostrzeżeniem swego ojca nie przejął i położył się do łóżka. Sen zmorzył go bardzo szybko, jednakże z ramion Orfeusza wyrwał go głośny trzask drzwi.

Wooooooooooooooooow!!!!!!!!!!!!!
No mega n=mi się podoba, zwłaszcza motyw z zatrzaskiwaniem drzwi, do jasnej cholery!! Very Happy

Czekam na cd!! Very Happy

Wiesz PKP robi swoje.... gdyby nie te opóźnienie to bym tego pewnie nie napisała Wink

Noo, ekstra Very Happy

"Whisky moja zono" Severusie, och Severusie.... xD

DZIĘKI CI PKP!!!!!!!!!!!!!! Very Happy

Wow...Kaśka.
To jest genialne.

Zastosowałaś taki motyw wędrówki, bo niby Snape cały czas jest w jednym miejscu, ale co chwila ktoś do niego przychodzi... co oddziałuje niezłą dynamiką.
jestem pod wielkim wrażeniem.

Widze, że to nie koniec.
W takim razie czekam na kolejny rozdział!

Snapr rlz!

Bardzo mi się podoba;D Jest po prostu świetne:) Taki zły Snape... I to jak go wszyscy wkurzają. Super:)

Dziękuję

Carlie, jak do Cb przyjadę to pójdziemy do dyrekcji PKP i zaniesiemy im kartkę z podziękowaniem Wink

Kasiu, na początku chciałam przeprosić, że dopiero teraz komentuję - zdecydowanie powinnam zrobić to wczoraj.

Po pierwsze fantastyczny pomysł. Snape jest idealnym bohaterem, któremu należy się wycieczka do swojej przeszłości, przyszłości i teraźniejszości z duchami. Tak jak Ciss, podoba mi się motyw wędrówki.

Oczywiście czekam na kolejny rozdział! Wiele weny!

KAsia, kartkę im zaniesiemy jak skończysz opo!! Ale możemy iść i posiedzieć. Może weny dostaniesz na zabójczy ciąg dalszy. Very Happy

Btw na PKP mająnajlepsze KFC w mieście Razz

No, drugie w kolejności. NAjlepsze jest w Malcie. I mają fajny widok na jezioro. Możemy zrobić rundę po Pozku w poszukiwaniu weny i inspiracji. A tu jest jej od cholery. Very Happy

Obiecywany drugi rozdział Wink

Miłego czytania!

Rozdział II
„Wizyta pierwszego ducha”

Snape gwałtownie podniósł się z łóżka i spojrzał w stronę drzwi. Wziął ze stolika nocnego swoją różdżkę i szepnął „Lumos”.
Jasne światło błysnęło na końcu magicznego przedmiotu.
- Kto tu jest?
Nagle przed Mistrza Eliksirów wpłynęła kobieta – duch. Była przepiękna.
- To tylko ja Severusie…
Zegar wybił 18:00, ale Snape nie zwrócił na to nawet najmniejszej uwagi.
- Mama?
Eillen uśmiechnęła się lekko i wyciągnęła w stronę syna rękę.
-Chodź ze mną.
Snape, znany ze swojego uporu w różnych sytuacjach, o dziwo, poszedł za matką. Nagle znaleźli się w jakimś pokoju.
- To przecież nasz dom – spojrzał na Eillen, a ta skinęła tylko głową i spytała się:
- Wiesz co się zaraz stanie?
Snape rozejrzał się po pomieszczeniu:
- To przecież Boże Narodzenie…
Ujrzał skradającego się, z różdżką, chłopaka
- Byłeś tak młody, miałeś tylko siedemnaście lat…
Ale Severus, mówił dalej tak jakby jej nie słuchał:
- … wtedy zabiłem ojca, ale Ciebie…
Nie dokończył bo owy młodzieniec skierował różdżkę na Tobiasza Snape’a, który znowu znęcał się nad swoją żoną, i krzyknął:
-Avada Kedavra!
Rozbłysło zielone światło i Tobiasz padł martwy na ziemię. Młodszy Severus upadł przy ciele matki i zaczął płakać.
- …ale Ciebie, nie zdążyłem uratować – powiedział starszy Severus i nawet nie patrząc na zaistniałą sytuację przed nim, ani na ducha, spytał się:
- Mogłabyś mnie stąd zabrać?
Pani Snape dotknęła jego ręki :
- Uwierz mi… Nie jestem na Ciebie zła za to. Należało się temu draniowi. Nie powinnam pozwolić mu mną tak pomiatać. Popełniłam błąd synu. I ty musiałeś na to wszystko patrzeć. Przykro mi.
Severus poczuł chłód na swojej ręce i po chwili znaleźli się w zupełnie innym miejscu. Od razu je rozpoznał. Podążał tymi korytarzami już nie raz. Byli w Hogwarcie.
- Ale co mi chcesz pokazać?
Nie musiał czekać na odpowiedź, bo nagle na korytarzu pojawili się Huncwoci. A chwilę później na horyzoncie pojawił się młodszy Severus.
- Oooo! Samrkerus!
- Zamknij się Potter! – wysyczał Snape.
- Levicorpus !- krzyknął James Potter i niewidzialna siła chwyciła Severusa za kostkę i chwilę później wisiał już głową w dół.
Huncwoci wpadli w śmiech. Najgłośniej śmiał się Potter i Black.
- Nienawidziłem ich… - mruknął pod nosem dorosły Snape.
Nagle na korytarzu pojawiła się profesor McGonagall:
- Potter! Black! Lupin! Petteigrew! Co się tutaj dzieje?!
Spojrzała na latającego w powietrzu Snape’a i chwyciła się za serce.
- Mogę wiedzieć co się tutaj dzieje?! Lupin!
- Pani profesor…
- Liberacorpus! – krzyknęła McGonagall i Snape wylądował z powrotem na ziemi.
- Panie Snape! Niech pan się uda do Skrzydła Szpitalnego. Pani Pomfrey się tobą zajmie.
Chłopak zniknął za zakrętem i w tym samym momencie Eillen spojrzała na Snape’a:
- Chodź.
Severus znowu poczuł ten chłód i razem z matką – duchem znalazł się na błoniach przed szkołą. Padał śnieg, a pod drzewem stała para nastolatków. Severus od razu rozpoznał w nich siebie i Lily. Evans stała oparta o drzewo i wpatrywała się z troską w swojego przyjaciela:
- Sev… Martwię się…
- O co? – spytał się nieprzyjemnym głosem.
- O Ciebie.
- Nie potrzebnie. Nie masz powodu – odpowiedział jej beznamiętnie.
- Nie mam?! A to co wyprawiasz z tym całym Malfoyem i resztą?!
- To nie twoja sprawa.
- Nie moja?! Kiedyś byłeś inny. Zmieniłeś się Snape – po raz pierwszy zwróciła się do Severusa po nazwisku.
Lily chwilę się w niego wpatrywała i nagle szybkim krokiem wyminęła go i udała się w stronę zamku. Starszy Severus popatrzył w stronę Lily ze smutkiem i spojrzał na matkę:
- Wtedy rozmawiałem z nią ostatni raz…
- Kochałeś ją?
Severus tylko popatrzył w dal. Po chwili znowu poczuł ten chłód matki.
Tym razem znaleźli się w domu Potterów. Były święta Bożego Narodzenia. Lily siedziała uśmiechnięta, przytulona do Pottera, a Harry latał na małej miotełce po całym pokoju.
- Mówiłam Syriuszowi, żeby nie kupował Harry’emu tej miotły. Zaraz coś wyląduje na ziemi, albo co gorzej choinka znajdzie się…
- Kochanie, spokojnie – uspokajał ją James – Jak to zawsze mówiliśmy z Syriuszem: Bez ryzyka nie ma zabawy.
Pani Potter dała mu, w ramach żartu, kuksańca w bok:
-To jeszcze dziecko!
James pocałował ją w policzek i podbiegł by złapać Harry’ego, który właśnie leciał na spotkanie z choinką. Lily zaśmiała się głośno.
- Zabierz mnie stąd – wycedził Snape do swojej matki. Tym razem to był rozkaz, a nie jak przy wcześniejszych razach – prośba.
Tym razem znaleźli się już w lochach Snape’a.
- Severusie, zastanów się nad tym co zobaczyłeś…
Mistrz Eliksirów stracił cierpliwość:
- Nad czym mam się zastanawiać?! Pokazałaś mi najgorsze chwilę mojego życia! I nad czym tu się zastanawiać?! Nad tym, że jestem taki żałosny?!
- Severusie… Spokojnie…
Snape usiadł na łóżku i wyszeptał:
- Mogłabyś sobie pójść?
- Oczywiście synku. I tak mój czas się już kończy… Do zobaczenia.
Eillen znikła sprzed oczu mężczyzny, ten westchnął i spojrzał na zegar. Była godzina 18:55.

Wooooooow. Powtarzam się, wiem, ale nic wiecej s siebie nie wycisne... Biedny Sev, miał przerąbane... Sad

świetny rozdział xD

kapitalnie przestawiasz wszystkie zdarzenia z jego życia.
Jestem pod wrażeniem !

No wiesz Cissa Very Happy

SAm mi o tym opowiedział Wink

Aaaa chyba, że tak!